Een dag uit het leven van...

Een Nederlandse in Stockholm.

Om half tien glijd ik met mijn fiets door de glimmende straten van de stad. Ik ben op weg naar een kleine conferentie, 'bloggforum' genaamd. Een honderdtal Zweedse bloggers verzamelt zich rondom een aantal sprekers, om het fenomeen blogging te bevatten, om de toekomst ervan te bediscussiëren en vooral, om te mingelen. De eerste spreker - een subtiele Fin - tipt de sociale aspecten van blogging aan. Hij denkt dat bloggen populair kan zijn zolang het mensen door middel van een object met elkaar kan laten spelen (dit is de jip-en-janneke uitleg, hij behandelt moeilijke sociale theorieën). In de pauze praat ik bij met bloggers die ik op eerdere blogbieravonden ontmoet had. Voortijdig ben ik gedwongen de conferentie te verlaten. Ik snel me richting werk nadat ik bij de 7-11 een broodje naar binnen heb gewerkt.

Vandaag sluit ik het café met Abbe. Dat is een Zweedse roepnaam voor een jongen met de naam Abdul. Hij heeft een zwaar Arabisch accent. Toch is hij gewoon in Zweden geboren. Zo praten jongeren uit de voorsteden van Stockholm nu eenmaal. Ik vind het fijn om met Abbe te werken. Ook al staan er tien mensen ongeduldig op hun koffie te wachten voordat ze naar hun trein rennen, zit het hele café vol met lunchgasten, moet alles bijgevuld worden en staat er een berg met afwas, Abbe bedient iedereen op zijn beurt met een grote glimlach. Abbe strest niet.

Als we het café afsluiten, zie ik dat Johannes gesmst heeft. Hij zit met een aantal kenissen in een Engelse pub op Södermalm. Ik loop naar mijn fiets en zie tot mijn stomme verbazing vlokken sneeuw neerdwarrelen op het zwarte asfalt. Sneeuw in november! Ballorig raap ik wat sneeuw op en test de balgeschiktheid ervan. Die is goed. Ik mik op een taxi en krijg een grom terug van de chauffeur. Ik ren naar mijn fiets en begeef me naar de warme walm van bier en whiskey. Het is niet zo makkelijk om iets van de kaart te kiezen. Vijftig soorten whiskey en ik zit met echte kenners aan tafel. Ik verzoek de kenners iets voor mij te bestellen en hang lekker lui achterover.

Met twee whiskey achter de kiezen besluit ik me huiswaarts te begeven. De weg leidt me langs een grillhuisje en ik bestel een goede gegrilde worst op brood. Nadat die verorberd is, fiets ik het laatste, gladde stukje naar huis. Op de Djurgardsbrug stop ik. Ik kijk uit over het water en even lijkt het alsof de stad slaapt. Het is doodsstil en ik houd mijn adem in. Ik kijk naar de stad die mijn hart gestolen heeft. Alleen de straatverlichting getuigt nog van de gebouwen, het water, en de halfdichte bewolking die erover hangt. Een brallende Zweed onderbreekt mijn poetische moment. Ik adem de ijskoude lucht in en trap verder op mijn ijzeren ros. Het was een mooie dag.